Miniprzewodnik Wydawnictwa Bezdroża opisujący najważniejsze atrakcje turystyczne miasta bądź regionu. Poznasz historię miejsca, przeczytasz opisy atrakcji turystycznych i (najważniejsze dla turysty) informacje praktyczne: co warto zobaczyć, gdzie szukać noclegu i jak dojechać w miejsce, którego nie można pominąć zwiedzając okolicę. Zapraszamy na wycieczkę!
Ziemia Łużycka
Pogórze Izerskie i Pogórze Łużyckie były zasiedlane już w połowie piątego tysiąclecia p.n.e. Do X w. osiadłe tu plemiona grupy połabskiej zostały podbite przez Niemców, a region zyskał w niemieckiej terminologii nazwę Łużyce Górne. Zostały one podporządkowane Koronie Czeskiej w 1076 r. W 1635 r. cesarz Ferdynand II (król Czech od 1617 r.) zastawił je dożywotnio saskim Wettinom za pożyczkę wojenną. Kraina ta nie wróciła już do poprzednich właścicieli. W 1815 r., karząc Saksonię za wspieranie Napoleona, Kongres Wiedeński oddał fragment Łużyc Górnych, który wcinał się klinem w zachodnie ziemie, Prusom, a te włączyły go do prowincji śląskiej. Przy Wettinach został m.in. dzisiejszy tzw. worek turoszowski. Ustanowiona w 1945 r. zachodnia granica Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej odcięła od reszty krainy tereny leżące na wschód od drugiej z wymienionych rzek, które od 1975 r. zaczęto nazywać Łużycami Wschodnimi. Poza ciekawą historią przyciągają one licznymi zabytkami rozsianymi po wielu miejscowościach, przy czym szczególnie wyróżniają się coraz rzadziej spotykane drewniane chałupy o konstrukcji przysłupowej. Układ belkowań przysłupów, niekiedy w formie swoistych arkad, bywa bardzo malowniczy.
